روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
افسانه ای است
و قلب
برای زندگی بس است... شاملو
ناخوش شده ام درد تو افتاده به جانم
باید چـــه بگویم به پرستار جوانم ؟؟
باید چه بگویم ؟ تو بگو، ها ؟ چه بگویم
وقتی کـــه ندارد خبــــر از درد نهانم ؟
تب کرده ام امــا نه به تعبیر طبیبان
آن تب که گل انداخته بر گونه ی جانم
بیمـــــاریِ من عامل بیگانـــه ندارد
عشق تو به هم ریخته اعصاب و روانم
آخر چه کند با دلِ من علم پزشکی
وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم ..؟
لب بسته ام از هرچه سوال ست و جواب ست
می ترسم اگـــر بـــــاز شود قفــل دهانـــم…
این دست پرستار به تلبیس دماسنج
امشب بکشد نام تـــو از زیـر زبانــم !
می پرسد و خاموشم و… می پرسد و خاموش…
چیزی کــــه عیان ست چه حاجت به بیانم
عــشق اون نیست که وقـــتی دیدیـــش دلـــت بلــرزه ؛
عشـــق اونــه که وقتی نمـــیــبینـیــــش دلـــت میـخواد کــــَـــنده شه
بعد مرگم تو مرورم کن و از من بنویس...
من که غمناکترین حادثه ی تقدیرم...
خدا مرا از بهشت راند، از زمین ترساند،
شما مرا از زمین راندید
از خدا ترساندید،
من اینک در کنار شیطان آرام گرفته ام،
که نه مرا از خویش می راند
و نه از هیچ می ترساند…
"احمد شاملو"
ای کاش زندگی را میشد نواخت . . .
آنگاه هرکس با ساز زندگی اش به میدان می آمد !
یکی شور میزد،یکی شیرین . . . بی آنکه دیگران بگویند:هیس . . . صدای زندگی ات دلخراش است !
